48 Quotes by Ingeborg Bachmann

There are people who think that Malina and I are married. We never considered that we might be married, that such a possibility could exist, nor even the idea that other people might think that we were married. For the longest time it never crossed our minds that, like other people, we appear as man and wife wherever we go. This was a complete surprise for us, but we had no idea what to make of it. We laughed a lot.

Düşünmemi öngördükleri şeyleri de düşünebilmekten tümüyle acizim, bir tarihi, bir işi, bir randevuyu; sabahın altısında mutsuzluğumun sınırsızlığından daha açık ve seçik algıladığım bir şey yok, çünkü asla kesilmek bilmeyen bir acı, hak edilmiş, tüm benliğimi saran bir acı,tüm sinir uçlarına eşit oranda dağılmakta, her zaman. Çok yorgunum, evet, size söyleyebilirim, çok yorgunum...

Etimin konuk ettiği ruhum, ikiyüzlü ev sahibinden daha da büyük bir düzenbazdır. Her şeyden önce onunla karşılaşmaktan çekinmeyelim. Çünkü düşündüğüm hiçbir şeyin benimle ilişkisi yok. Her düşünce, yabancı tohumların yeşermesinden başka bir şey değil. Beni ilgilendiren hiçbir şeyi düşünecek gücüm yok, hep beni ilgilendirmeyen şeyleri düşünüyorum.-Ingeborg Bachmann, Otuzuncu Yaş

I don’t take drugs, I take books.

I am writing with my burnt hand about the nature of fire.

I myself am a person who has never resigned myself, who is absolutely never resigned, who can’t imagine it at all. I simply observe, and I observe in so many people, and often very quickly, a resignation that terrifies me, that’s it.

I think of you, of the lake, of the city, of the burning days on the shore, in the sand, of the shadowy paths, of the musical breath of the air. The water is quiet, blue, I’d like to lie in a boat in the reeds, I don’t want to speak, everything around me will tell you what I’m sensing.

Once one has survived something then survival itself interferes with understanding, and you don’t even know which lives came before and which is your life of today, you even mix up your own lives.

With the aid of a minute correction – that of the dispersing lens – in a gold frame perched on her nose, Miranda can see into hell.