16 Quotes by Tom Lanoye

Ieder beest bidt op zijn manier.

Puzzelstukken uit diverse periodes, die onverwacht en onverhoopt opeens in elkaar schuiven. Zo moet het zijn om jazz te spelen. Uit de brij valt plots dat ene verscheurende akkoord, zonder repetitie en toch volmaakt getimed. Getoonzet door een genadig toeval. In dank aanvaard door de geduldige muzikant.

Het leven ís geen galerie, van boven tot onder in steriel wit geschilderd, met maar één kubistisch winterlandschapje aan de muur, of met maar één stuk excrement dat aan één draadje aan de zoldering hangt te draaien, of met maar één aquarium waarin op sterk water ocharme één beest ronddrijft dat proper in tweeën is gesneden, of wat er vandaag de dag verder nog allemaal naar voren wordt geschoven als zijnde 'de kunst van het moderne memento mori'.

Dat zou pas een boek zijn. Nog tijdens het lezen mag het papier verbrokkelen en rotten. Of nee, de inkt vergaat. Dat ware nog het mooist. Je bent onder aan een bladzijde, de duim waarmee je het boek vasthoudt, bevindt zich rechts onderaan, vlak onder het laatste woord, je blikt omhoog, naar de bladzijde die je net hebt gelezen, en de bovenste regel is al helemaal verdwenen, opgeslokt door de blankheid van zijn blad.

Eclecticisme voert de boventoon, zoals overal in België, van bouwstijl tot grondwet, van burgerlijk interieur tot moraal. De een noemt het anarchie, de ander liberalisme, een derde bric-à-brac.

Eigenlijk zou je twee levens moeten hebben: een om te leven en een om te schrijven. Die twee storen elkaar.

Er woekert een hardnekkig misverstand, bij kenners en bij leken, dat schrijven ‘bewaren’ betekent. Het is natuurlijk andersom. Schrijven is vernielen, bij gebrek aan beter. Waar je over schrijft gaat pas dan en juist daardoor voorbij. Literatuur is loslaten. Schrijven is verdrijven.

Zeg nooit: ik heb mij zitten vervelen. Zeg: verveling maakte een relevant onderdeel uit van de opgeroepen emoties.

Wat is de duurtijd van een boek in tijden die zich van boeken lijken af te wenden?