13 Quotes by Wiesław Myśliwski

I lived willy-nilly. Without any sense of being part of the order of things. I lived by fragments, pieces, scraps, in the moment, at random, from incident to incident, as if buffeted by ebb and flow. Oftentimes I had the impression that someone had torn the majority of pages out of the book of my life, because they were empty, or because they belonged not to me but to someone else’s life.

U podłoża przyjaźni czai się bowiem nieustanna obawa, czy nie zdarzy się coś takiego, czy choćby nie padnie jakieś niefortunne słowo, że dozna się zawodu i przyjaźń nagle runie. A im głębsza przyjaźń, tym bardziej zawód może się okazać dotkliwy, że przestanie się w ogóle wierzyć w przyjaźń. Obawa jest więc czymś w rodzaju anioła stróża przyjaźni.

Po nikim tak człowiek nie widzi dokładnie starości, jak po starzejących się ojcu, matce. To starość, która nas boli, z którą współcierpimy, na którą jesteśmy skazani, aby się w niej przeglądać i odnajdywać siebie. Może to dzięki ich starości przyzwyczajamy się i do własnej i z większym zrozumieniem ją znosimy.

To przedziwne uczucie odkryć, że się jest w wieku swojego ojca czy matki. Człowiek nieomal broni się, żeby nie uwierzyć w to odkrycie. Chciałby wciąż być od nich młodszy. Wydaje mu się, że złamana została naturalna reguła życia, że się jest zawsze młodszym od swoich rodziców i będzie się zawsze młodszym aż do swojej śmierci. I jak w dzieciństwie wydaje mu się, że oni są wciąż jego tarczą, za którą się chowa, mimo że ich już nie ma.

Słowa przecież rosną dopiero w człowieku razem z nim. Wytapiają się jak z rudy z jego trosk, udręk, cierpień, łez. Nikt nie otrzymuje ich w darze tylko dlatego, że się urodził, gdzie, kiedy. Ceną słów jest nasz los.

Słowa same poprowadzą. Słowa wszystko na wierzch wywleką. Słowa i z najgłębszej głębi wydrą, co gdzieś boli i skowycze. Słowa krwi upuszczą i od razu lżej się robi.

Niestety, kończyło się to jak zawsze rozejściem po kilkunastu miesiącach czy w rzadkich przypadkach po kilku latach. I zawsze, przyznaję, z mojej winy. Gdy nam z sobą nawet dobrze było i układało sie bez niesnasek, zgrzytów, dąsów, coś mi zaczynało w takim związku nieoczekiwanie doskwierać, a nawet wypychało mnie z niego. Mówiłem: - Musimy się rozejść.- I nie umiałem się wytłumaczyć, nie umiałem podać żadnego powodu.

No, i prawdziwy list musi być pisany ręcznie. Słowo pisane ręcznie jest bowiem innym słowem niż na maszynie czy komputerze. To jakby krwi własnej pieczęć.

Młodość nie jest tak pociągająca jak się panu wydaje. Młodość to zmarnowany czas. Zmarnowany na złudzenia. Jakby życie ofiarując nam młodość, zadrwiło z nas, aby tym dotkliwiej nas potem doświadczyć.