Yeryüzü küresinin neresinde mutlu olabileceğinizi nereden bilebilirsiniz? Ve mutsuz olacağınızı? Bunu bilebildiğini kim iddia edebilir?

Kanser insanları sever. Pençelerini bir taktı mı öldürünceye kadar bırakmaz.

Herkes general olursa savaşı kazanacak kişi kalmaz.

Özgürlük, özgürlüğü için her gün mücadele edenin hakkıdır.

İçlerinde en serti ve en ciddisi hastabakıcı Olimpiada Vladislavovna idi, çünkü onun için hastaları dolaşmak bir Diyakos'un (*) dinsel töreni gibi bir şeydi.

Onlar asla ölmemek için ne yaygara koparmışlar, ne dövüşmüşler ne de kendilerini övmüşlerdi. Ölümü soğukkanlılıkla kabul etmişlerdi. Güvensizlik duygusundan uzak olarak yavaş yavaş hazırlanmış ve iyi bir zamanda kısrağı, tayı, ev dokuması mantoyu, çizmeleri kimlerin alması gerektiğine karar vermişlerdi. Sonra sanki bir kulübeden diğer bir kulübeye taşınıyormuş gibi sessizce öldüler. Hiçbirini kanser korkutamadı. Böylece de hiç kimse kansere yakalanmadı.

Aptallar öğretmeyi, akıllılar ise öğrenmeyi sever.

Oysa acınılmaktan hiç hoşlanmazdı. Yaşantısı boyunca ona hiç kimse acımamıştı. Acımanın, hem acınanlar hem de acıyanlar için aşağılatıcı bir duygu olduğunu okumuştu ve işitmişti.

Allah herşeyi görüyorsa niçin bütün dertleri bir tek kişinin omuzlarına yüklüyor? Bir parça insaflı olamaz mı?