Centuries telescoped into one evanescent moment. History was wrong-footed, caught off guard. Sloughed off like an old snakeskin. Its marks, its scars, its wounds from old wars and the walking backwards days all fell away. In its absence it left an aura, a palpable shimmering that was as plain to see as the water in a river or the sun in the sky. As plain to feel as the heat on a hot day, or the tug of a fish on a taut line. So obvious that no one noticed.

It is curious how sometimes the memory of death lives on for so much longer than the memory of the life it purloined.

მეხსიერება იმ მატარებლის ქალს ჰგავდა. ნამდვილი გიჟივით დაბორიალობდა საკუთარ ბნელ საწყობებში და იქიდან სრულიად მოულოდნელი რამეები გამოჰქონდა - წამიერი მზერა, გარკვეული შეგრძნება, კვამლის სუნი, საქარე მინის საწმენდები, დედის მარმარილოდ ქცეული თვალები...და ნამდვილი ჭკუათმყოფელივით შეგნებულად ტოვებდა უზარმაზარ ტერიტორიებს ხელუხლებელს, მივიწყების სუდარით შემოსილსა და გაუხსენებელს.

There are things that can be forgotten. And things that cannot - that sit on dusty shelves like stuffed birds with baleful, sideways staring eyes.