Oh! Moeten wij eeuwig lijden of altijd vluchten voor wat mooi is?

Het weidse park bezwijmt onder het brandend oog van de zon, net als de jeugd onder de heerschappij van de Liefde.

Eindelijk! De tirannie van het menselijk gelaat is verdwenen en ik zal alleen nog maar door mijzelf lijden.

Menigte, eenzaamheid: termen die voor de actieve en vruchtbare dichter gelijk en verwisselbaar zijn.

(...), al die bewogen en gesloten zielen in wie de laatste zuchten van een onweer nog rommelen, en die ver terugwijken voor de brutale blik van de mensen die plezier maken en niets te doen hebben.

Ten slotte, in de namiddag, onder een bekoorlijke herfstlucht, zo'n lucht waaruit verlangens en herinneringen in grote getale neerdalen, ging ze ergens achteraf in een tuin zitten, om, ver van de menigte, naar een van die concerten te luisteren waar de muzikanten van de regimenten de Parijse bevolking op trakteren.

(...), waar de weelde zich met welbehagen in het ordelijke spiegelt (...)

Zijn mooie, matte ogen, van een donkere en onbestemde kleur, leken op viooltjes die de last van de dikke tranen van het onweer nog dragen (...)

(...) en hun gedachten nemen nu de zachte en onbestemde kleuren van de schemering aan.