Vücudumuzdaki hücreler oksijene ihtiyaç duyarlar, bu yüzden nefes alırız ve nefesimiz kesilirse yaşayamayız. İşte bunun gibi, kalbin de teneffüse ihtiyacı vardır ve kalbin nefesi Allah'ı "anmaktan" başka bir şey değildir. O olmadan manevi kalp hayatta kalamaz. İşte vahyin ve kutsal metinlerin varlık sebebi de, bize kalplerimizin beslenmeye muhtaç olduğu gerçeğini hatırlatmaktır.

İnsanlar arasında en yüksek dereceliler, hiçbir şeyin kendilerini Allah'ı anmaktan alıkoyamadığı kimselerdir. "Onlar ayakta dururken, otururken, yanları üzerine yatarken Allah'ı zikredenlerdir.

Kalp, huzurlu olmak için tasarlanmıştır, ki bu hale ancak Allah'ı zikrederek erişilir: "Bilesiniz ki kalpler ancak Allah'ı anmakla huzura kavuşur." (Rad suresi,28)

İşte bu hal, değişmeyen bir gerçeğin etrafında şekillenir: Ne yaparsak yapalım Allah'ın bizi gördüğünün farkında olmak. Bu farkındalığı beslemek, insanı Hakk'ı gücendirecek ve edebe aykırı işler yapmaktan alıkoyar. İşte nebevi terbiyenin asaleti buradan gelir.

Hz İsa şöyle der: "Kendini yüceltenler alçaltılır, kendini alçaltanlar ise yüceltilir