Zihnim buna bütünüyle karşıydı. Acı çekmek yararsızdır, diyordu zihnim bana tekrar tekrar, fakat kendi isteğimle acı çekmeye devam ettim. Acı çekmek bana hiçbir şey öğretmedi; başkaları için hâlâ bir gereksinim olabilir, fakat benim için ruhani uyumsuzluğun matematiksel kanıtından başka bir şey değil. Günümüz insanının acı çekme yöntemiyle sahnelemekte olduğu dram benim için geçerli değil, hiçbir zaman olmadı.

Kader çarkı her an aşılabilir çünkü yüzeyinin her noktası gerçek dünyaya temas eder; küçük bir ışık kıvılcımı mucizeyi gerçekleştirmeye, patenciyi yüzücüye ve yüzücüyü kaya parçasına çevirmeye yeter. Kaya, çarkın beyhude dönüşünü durdurup benliği tam bir bilince fırlatan eylemin simgesidir.

Sürüye katılmayı seçersen bağışıklık kazanırsın. Kabul görmek ve takdir edilmek istiyorsan kendini hiçliğe indirgemen, sürüdeki diğer koyanlardan ayırt edilmez kılman gerekir. Düş görebilirsin, ama herkesle aynı düşü görmek koşuluyla.

Kesin olan tek şey şudur: öldüğünde ve dirildiğinde toprağa aitsindir ve toprağa dair ne varsa devredilemez bir biçimde senindir. Doğanın bir cilvesine dönüşürsün, gölgesiz bir varlığa; bir daha asla ölmeyecek, fakat etrafındaki bütün olaylar gibi gelip geçeceksin.

Tanrım, biraz aklımız olsa ölümü düşününce kalkıp sevincimizden dans ederdik! Bulduğumuz çarelerden yararlanmayı bilseydik yarın hepimiz yataklarımızda ölebilirdik, acı çekmeden, huzur içinde, Ölmek istemiyoruz, sorunumuz bu bizim. Tanrı ve yukarıdaki çöp tenekelerindeki diğer her şey bu yüzden var.

Dostoyevski okumaya başladığım o ilk gece, hayatımın en önemli olaylarından biriydi, ilk aşkımdan bile daha önemli.