Niçin böylesine sınırlıyoruz kendimizi? Niçin her şeye açık değiliz? Kendimizi kaybetmekten mi korkuyoruz yoksa? Kendimizi kaybedene dek kendimizi bulma umudumuz olamaz.

Moralistlerin tutkusu olan, varlığın “iğrenç” davranışlarını ortadan kaldırma çabası yalnızca saçma değil, aynı zamanda boşunadır da. Bir insan, çirkin, “günah” düşünce ve isteklerini, içgüdü ve itkilerini bastırmayı başarabilir, ama bunun sonuçları yıkıma yol açabilir. Ermiş olmakla katil olmak arasındaki sınır, kıl kadar incedir.

İster kabul edilsin, ister edilmesin, sanatçının kafası sürekli olarak dünyayı yeniden yaratma, insanın saflığını yeniden yaratma düşüncesiyle meşguldür. Bunun ötesinde, insanın saflığını yalnızca özgürlüğünü kazanarak yeniden elde edebileceğini bilir. Özgürlüğün buradaki anlamı otomasyonun ölümüdür.

Ben kendimle yaşamayı öğrendim. Ve bunu da seviyorum.