What really knocks me out is a book that, when you're all done reading it, you wish the author that wrote it was a terrific friend of yours and you could call him up on the phone whenever you felt like it. That doesn't happen much, though.

I'd read it already, but I wanted to read certain parts over again.

Ah nerede o günler, gerçekten öldüğüm zaman, şöyle aklı başında biri çıkıp beni denize filan atıverse, ne iyi olurdu. Ne yaparlarsa yapsınlar da, beni lanet bir mezara tıkmasınlar. Pazar günleri millet gelip karnınızın üstüne bir sürü çiçek filan koyacak, daha bir sürü zırvalık. Öldükten sonra çiçeği kim ne yapsın?

Katolikler, soyadınızı bilmeseler de, Katolik olup olmadığınızı anlamaya çalışırlar hep.

Tenis üzerine sizinle konuşmak filan, çocuğun çok hoşuna gidiyordu, ama anlıyordunuz, bir de Katolik olsaydınız çok daha hoşuna gidecekti.

Bu iki rahibenin bana Katolik olup olmadığımı sormadıklarına bu nedenle memnun olmuştum. Sorsalardı, konuşmamız berbat olmazdı, ama ben de herhalde farklı davranırdım.

O rahibeleri bu yüzden sevmiştim. Anlıyordunuz, her seyden önce, onlar hiç bir zaman öyle şatafatlı yerlerde yemek yemezlerdi. Onların hiç bir zaman şatafatlı bir yerde yemeğe gitmediklerini düşününce felaket üzüldüm.

Phoebe'ye "Little Shirley Beans" adlı plağı almak istiyordum. Çok zor bulunan bir plaktı. Plak, iki ön dişi düştüğü için çok utandığından evinden dışarı çıkmayan küçük bir kız çocuğu hakkındaydı.

Basketbol takımındakiler birbirlerini tutuyor, Katolikler birbirlerini tutuyor, lanet entellektüeller birbirlerini tutuyor, Ayın Kitabı Kulübüne üye olan herifler bile birbirlerini tutuyor.