Stoją przed lustrem ciszyBarbara z rękami u włosównalewa w szklane ciałosrebrne kropelki głosuI wtedy jak dzban-światłemzapełnia się i szklącaprzejmuje w siebie gwiazdyi biały pył miesiąca.

A serca - tak ich mało, a usta - tyle ich.

Twych kroków korowodyw urojonych alejach,twe odbicia u wodyjak w pragnieniach, w nadziejach.Twoje usta u źródełto syte, to znów głodne,i twój śmiech, i płakanienie odpłynie, zostanie.

Jeszcze w mroku owinę, tak jeszcze różą nocyi minie świat gałązką, strzępem albo gestem,potem niemo się stoczy,smugą przejdzie przez oczyi powiem: nie będąc - jestem.

Już nazbyt pachniało śmiercią koronkowego "kocham".

Moja dziewczynko z porcelany,kiedyś to mi się stłukła?Te białe ptaki to są słowa,którymi czas o okno stuka.Na żółtych kartkach ręce drżą,wzbiera zmarłymi słowikami,gdy w wielkiej lirze huczy bąkjak w wieczór-w śmierć zaplątany