Νομίζω ότι έχουμε χάσει την ικανότητα μας να είμαστε αυθόρμητοι. Είμαστε όλοι σφραγισμένοι απ'αυτό το χρόνο, είμαστε όλοι προκαθορισμένοι. Έχουμε ξεχάσει το τι είναι να γελάς και να νιώθεις όμορφα γελώντας.

Δεν μπορεί κανένας να δώσει κάτι που δεν κατέχει. Για να προσφέρεις αγάπη πρέπει να κατέχεις αγάπη.

Έτσι οι περισσότεροι από μας δεν μαθαίνουμε ποτέ ν'αγαπάμε. Παριστάνουμε ότι αγαπάμε, μιμούμαστε την αγάπη, μεταχειριζόμαστε την αγάπη σαν έναν αγώνα. Δεν είναι λοιπόν ν'απορούμε γιατί τόσοι πολλοί από μας πεθαίνουμε από μοναξιά, νιώθουμε αγωνιακοί κι ανολοκλήρωτοι, ακόμη κι όταν έχουμε δημιουργήσει μια επιφανειακά στενή σχέση, και πάντα ψάχνουμε αλλού για κάτι περισσότερο, που νιώθουμε πολύ σίγουροι ότι κάπου θα πρέπει να υπάρχει. "Κάπου υπάρχει η αγάπη μου", δεν λέει και το τραγούδι;

Ο Νίκος Καζαντζάκης έλεγε, "Έχεις το πινέλο και τα χρώματα σου, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα".

Αυτό το ντελικάτο μικρό λουλούδι βρίσκεται κύρια μέσα στην ανάγκη για ελευθερία, που χωρίς αυτήν πνίγει μέσα στα σκουπίδια και στα ερείπια και θα πεθάνει σίγουρα.