Bir bahar çiçeğini kokladığın zaman sanki o çiçeğin ruhu içine yerleşir! Ve sonra sen kısa bir süreliğine o çiçeğin ta kendisi olursun!

İnsan ikiyüzlüdür! Çiçekleri sevdiğini söyler ama onları basit çıkarları ve kendi keyfi için öldürür! İnsan ikiyüzlüdür!

Dünya, kozmos bahçesinde bir çiçektir! Ve o yüzden Dünyadaki bir çiçek, çiçeğin içindeki bir çiçektir!

İnsanları tek bir bakışla nasıl mutlu edeceğini biliyorsan, o zaman sen bir gülsün! İnsanları tek bir dokunuşla nasıl inciteceğini biliyorsan, o zaman sen bir dikensin!

Bir çiçek aldığında çok mutlu olursun! Peki ya zavallı çiçek? O nasıl hisseder? Hiçbir şey hissetmez, çünkü o öldü, senin etik dışı mutluluğun için öldürüldü!

Toprak, çiçeğin evidir. Bütün çiçekler evlerinde yaşamalılar, başka bir yerde değil; bir kadının saçlarında değil ya da bir aşığın ellerinde değil veya bir akşam yemeği masasında değil!

Bir çiçeği kokladığında o da seni koklar!

Biz insanlar pek çok dil konuşuruz; çiçeklerse tam tersine sadece bir dil konuşurlar: Güzelliğin dili!

Gül, en güzel çiçek değildir, ne nilüfer veya petunya ne de manolya! Zarif bir ruh bu dünyadaki en güzel çiçektir!