Hayatında her şey iyi giderken, içinde garip bir his belirir: Bu gerçek olamaz! Neden? Çünkü hayat uzun bir zaman mutluluğu taşımaz! Mutlaka çok geçmeden bir rüzgâr eser ve huzurlu durgun denizde kaba dalgalar başlar!

Bir çiçeğe dokunmak, hayata dokunmaktır; güneşe dokunmak hayata dokunmaktır; cilde dokunmak, kuma dokunmak, bunların hepsi hayata dokunmak demektir! Dokunma yoksa hayat da yoktur!

İç huzuru, bulunacak bir şey değil, yaratılacak bir şeydir! Hayatın basit şeyleriyle eğlenerek kolayca huzurlu bir zihin yaratabilirsin!

Bazen görünmez bir el hayatınıza dokunur; doğuya gitmeyi planlarsın ama batıya gidersin; birisiyle tanışmayı planlarsın ama başka birisiyle tanışırsın; gökyüzünde uçmayı planlarsın ama yerde sürünürsün! İşte bu görünmez el, bu hayatı mistik yapan şeydir!

Oturma, ayağa kalk! Bir şey yap; yanlış yapabilirsin, ama sorun değil, yap! En azından başkalarına anlatacak bir hikâyen olacak! Bir şey yapmazsan, hikâyesiz olacaksın! Ve hayat nedir? Hayat bizim yazdığımız bir hikâyeler kitabından başka bir şey değildir!

Düşüncelerin ölsün, sanatın ölsün, şöhretin ölsün, bütün bunlar yok olsun, ama sen yaşa! Sen düşüncelerinden, sanatından ve şöhretinden daha önemlisin, bütün çalışmalarından daha önemlisin! Hayatı asla başka bir şeyle değiştirme! Eğer gerekirse her şeyden vazgeç, hayat hariç her şeyden!

Hiç kimsenin bir otobiyografi yazması gerekmez, çünkü herkesin hayatı zaten bakışlarında gizlenmiş durumdadır!

Hayat bir nehirdir; ne zaman bir şeyler beklersen, o nehir akmaya devam eder ve sen diğer birçok fırsatı kaçırırsın!

Bir trajedi sana dokunana kadar, hayatın gerçekte ne olduğunu tam olarak anlayamazsın!