Zaman basitçe, Tanrı’ya bırakılan bir bahşişe dönüşüyor onu dinlerken.

İçimde yaşayıp söndürmek zorunda kaldığım bir kor parçasıydı. Alevlerine izin veremedim… Üfledim…

Sana söz veriyorum, kimse senin gibi gülmeyecek, kimse senin gibi önümde diz çökmeyecek ve kimse senin kadar güzel bakmayacak.

İyi ya da kötü, ben artık kimseyi değiştirmek istemiyorum. Ne kendimi, ne de bir başkasını. Değiştirmeye ihtiyaç duymadan sevebileceğim biri olduğuna bütün kalbimle inanmak ve onu beklemek istiyorum.

Çocukluğumda düştüğüm minik, ama devasa kalbi olan bir yanılgıydın sen benim için. Senden öğrendiklerimle bu hayatta asla sırtımın yere gelmeyeceği gibi korkunç bir yanılgıyla yaşadım uzunca bir süre. Sen, beni bir yanılgıya iten, bir başka yanılgıydın sadece.

Bütün bunların, nefes alışlarımın, aşklarımın ve imkansız hayallerimin, kendimi sevebilmek uğruna verdiğim bir mücadele, bir savaş olduğunu biliyorum artık.

Aşkı yaşamak yerine, elele yok edilmeye zorlandık.Bir… Bir…Tik! Tak!Düş-tük

Seni seviyorum. Hakettiğin için değil. Nedensiz bir sevgi var kalbimde ve ellerimle kapattığım kapının altından sarmaşıklarını gönderir gibi, yüzüme vurur gibi karanlığını. Ortaya çıkıyor, tutamıyorum.

Bir insanla ilişkiye başlamak, iki taraflı bir tutsaklık, bedeli zaman ve hayallerle ödenen bir anlaşmadır. Biri izin vermeden, diğeri gidemez.