Herkes senden, durumuna, geldiğin yere, yetiştirilme tarzına, ırkına, ya da diğer değerlerine ve değersizliklerine göre davranmanı ve bunlara uygun biri olmanı bekler. Olma. İnsanları değiştiremezsin. Çünkü her zaman bir bahane bulacaklar ve inan bana, bir noktada kötü olan hep sen olacaksın. Saf salak gibi kötü olma, kendin olmak kötü olmaksa, kötü olmanın hakkını ver de ol bari.

Yetişkin olmak için içimizdeki çocuğu öldürmek zorundayız. Ama bunu yapmanın yolu, onu ve masumiyetini kirletmek değil. Aksine, izin istemeli ve hazır olduğu zamanı beklemeliyiz. Diğer türlü kirlenmiş ve onu kirlettiğimiz için bize öfkesinden kuduran, bunun bedelini bize ödetmek ve hesap sormak için zincirlerimizi asla bırakmayacak bir çocuğu içimizde taşımak ve onun kölesi olmak zorunda kalırız.

Bütün bunların, nefes alışlarımın, aşklarımın ve imkansız hayallerimin, kendimi sevebilmek uğruna verdiğim bir mücadele, bir savaş olduğunu biliyorum artık.

Hiç dinlemedik, öğrenmedik. Olmamız gerektiği gibiyiz. Biz, varız.

Bir şeyi gerçekten bitirmek bizim elimizde değil. Üflediğimiz anda son bulan mum ışıkları değil yaşadıklarımız. Aksine, kanlı ve canlılar.