Film kurgucularına öyle imrenirdi ki. Çektikleri binlerce metre filmi masa başında yeniden kurgulayarak istemedikleri sahneleri çıkarıp atmalarına. Keşke o da istemediği sahneleri hayatından çıkarıp atabilseydi. Bırakın kesip atmayı, o sahnenin hayalinde tekrar tekrar canlanmasına bile engel olamıyordu.Keşke.Hayatınızı cehenneme çeviren kelime.

İnsan önce kendiyle sağlıklı bir bağ kurmalıdır.Diğer varlıklardan farklı olarak insanın kendi varlığıyla da bir bağı, ilişkisi münasebeti vardır. Varoluşsal olarak kendi varlığını da konumlandırmak zorundadır. İnsanın kendisiyle kurduğu ilişki, onun diğer insanlarla, varlıklarla hatta Yaratıcı'yla kuracağı ilişkinin biçimini belirler.

Hayatta en tehlikeli kelime nedir sence?Keşke!Yanlış değil ama eksik. En tehlikeli kelime 'niye'dir. Niye bu başıma geldi, niye anahtarı evde unuttum, niye mutlu değilim, niye niye niye... bitmez tükenmez kasvet kaynağı. Niye deyip olana rıza göstermeyen insan, keşke diyerek o olayın gerçekleşmemesinin koşullarını aramaya başlar. Keşke şunu yapsaydım ya da yapmasaydım diye. Huzurlu olmak istiyorsan kızım, asla niye dememeye çalış.

İyi bir ilişki insana dünyadaki varlığının değerli olduğunu hissettirir. İyi bir ilişki güven verir.İyi bir ilişki kişiye zaaflarını, zayıflıklarını, açmazlarını, kusurlarını fark ettirir, içe bakmayı sağlar.İyi bir ilişki iki tarafı da geliştirir.Ve eğer bir ilişki ebediyete, sonsuzluğa kapı açabiliyorsa o çok iyi bir ilişkidir.

Ayrıca hissettiklerimizi başka birine anlatana kadar çoğunlukla gerçekten hissettiğimiz şeyin ne olduğunu kavrayamayız. Bu yüzden insanlar birbirlerine, Yaratıcı'ya açılırlar, yaşadıklarını anlatırlar, kendilerinden bahsederler. Bunu çoğunlukla konuşarak yaparız, bazen de yazarak. En güzel yollardan biri de dua etmektir.

İnsan kalbinin tesellicisi teslimiyettir. Kadere teslim olan bir insan, Rabbimden gelen her şeye ama her şeye razıyım der. Her şey O'ndan gelip yine O'na dönüyordur. Hayatın, kendi arzu ve hevesleri, istekleri, beklentileri doğrultusunda gitmeyeceğine inanır. Kalbini O'nun verdiklerine tümüyle açar. Evet, o da hüzünlenir ama kasvetli, insanın içini karartan bir hüzün değildir yaşadığı.

Bizi kasvete boğan, olaylara karşı geliştirdiğimiz tutumdur. Yani demem o ki her acı taşınabilir, acıyı taşınmaz hale getiren ona razı olamayışımızdır.

Çünkü kalp sadece O'nu anınca tatmin oluyordu. O'nsuz geçen anlar, hem kalbe kasvet veriyor, hem de hiçliğe karışıyordu.

Ölünce arkamda ne bırakacağım diyenler hep aldandılar. Önüme ne katacağım diyenlerse kazananlar oldular.