But at times I was seized with compassion. A Buddhist compassion, as cold as the conclusion of a metaphysical syllogism. A compassion not only for men but for all life which struggles, cries, weeps, hopes and does not perceive that everything is a phantasmagoria of nothingness.

Ν'αντιδράς στο ρυθμό γύρα σου, ν'αντιστέκεσαι στο ρέμα, να λες όχι! Όταν όλα τριγύρα σου μουρμουρίζουν ναι, τούτο είναι από τα δυκολότερα χρέη μιας ψυχής που ζει σε μιαν εποχή ξεπεσμένη" "Μα όταν σημάνει η ιστορική στιγμή της διάλυσης, χρειάζεται μεγάλος αγώνας να κρατήσεις την ψυχή σου οργανωμένη. Για να πιαστείς, να μην παρασυρθείς, σωστή μέθοδος είναι να συγκεντρώνεις το νου σου σε μια μεγάλη ψυχή που φύτρωσε και κάρπισε στα χώματα όπου ζεις.

Όλη η ζωή, ασκητή, είναι ένας ίσκιος, και μονάχα ο άντρας ο δυνατός με τον αγώνα του και με το αίμα του μπορεί να την κάμει γυναίκα του και να την καρπίσει.

Δεν υπάρχει Ελένη! Δεν υπάρχει Ελένη!" μα εμείς οι Έλληνες, βαθιά νιώθουμε: Ελένη θα πει να πολεμάς για την Ελένη!

Όλοι οι μικροί λογισμοί αγανίζουνται, ντρέπεσαι για τη μικρή ασήμαντη ζωή που πέρασες, λαχταρίζεις ξάφνου να χιμήξεις για μια δύσκολη, επικίντυνη πορεία.

Η ζωή είναι γεμάτη αίματα κι απιστίες, μα δεν πρέπει να πολυτρομάζουμε, όπως δεν τρομάζουμε όταν μας δημιουργούνται ένα παραμύθι γεμάτο δράκους. "Η ζωή είναι ισόβια", θα πεθάνουμε, και τότε θα δούμε πως όλα ήταν αέρας, έτσι όλη η ζωή δεν είναι κι αυτή παρά ένα παραμύθι.

Μην ακούς το θεό της πειθαρχίας, μη φοβάσαι. Άνοιξε τα μάτια, κοίταζε. Καλύτερα να δεις το φοβερό μυστήριο και να τυφλωθείς, παρά να κρατάς απλήγοτα τα μάτια σου, ασφαλισμένα, περιορισμένα στο νόμιμο κύκλο του ανθρώπινου δυνατού.

Ποιο είναι το χρέος μας; Να στεκόμαστε μπροστά στην άβυσσο με αξιοπρέπεια. Να μη φωνάζουμε, μήτε να γελούμε για να κρύψουμε το φόβο μας. Μήτε να σφαλίζουμε τα μάτια. Ήσυχα, σιωπηλά, να μάθουμε να κοιτάζουμε το βάραθρο χωρίς ελπίδα και φόβο.

Μα ο πόνος του ανθρώπου σήμερα παραπλήθυνε. Η αδικία, η αγωνία, ο παραλογισμός ξεπερνούν τα σύνορα της αντοχής και του πιο αναίσθητου ανθρώπου.