Hayat kısa. Çok kısa... Halen yiyebiliyorsanız, anne reçeli yiyin.

Gök kubbede yıldızlar var ve geceyi sevmeyen insan üzerine yıldız yağmaz, biliyorsun. Yıldızlar üstümüze yağsın diye, gök kubbeye, sanki seni doğuran anneye ilk kez bakmışsın gibi bakıyorsun...

Bir ceylan olup zarifçe yürüdüm geçmiş aslanlıklarımın arasından.Artık orada değilim.Artık o kişi değilim.Ve o aslan, artık, beni incitemez.

Bir kitapçıya uğra ve daha önce okuduğun ve sevdiğin ve bu yüzden bir arkadaşına da okusun diye ödünç verdiğin bir kitabı, sana geri dönmeyeceğini bildiğin için yeniden satın al. Bu kitabı bir başkası istiyorsa da, onun gözlerine baka baka o kitabı ver ona ki alnında kocaman kocaman harflerle enayi yazsın. Enayi ol çünkü bilgelik enayilikten doğar.

Artık iyi biliyordum: Ev, insanın kalbini bıraktığı yerdi.

Bazı fotoğraflarımız vardır ki, o fotoğraflar, bize aslında kim olduğumuzu, onlara her baktığımızda, olanca güçleriyle hatırlatırlar: Artık, o fotoğraftaki insan olmadığımızı oldukça iyi bilmemize rağmen, bir şey, bize yeniden o fotoğraftaki insan olmayı çıldırtasıya özletir: Böyle fotoğraflara bakarken, içimizden akıp geçen duygu tarihi, bizim için hakiki bir kimlik kartı yerine geçebilir bu cihanda...

Su da içsen, çay da içsen, şarap da içsen, kahve de içsen; doldurduğun bardakta dudak payı bırakmazsan, bardak değil de sen eğiliyorsun.

Bir gün herkes, intihar edemiyor olmanın, intihar etmekten daha zor olduğunu anlayacak.

İnsan, gökyüzüne bakarken, yıldızları memleketi olarak görebilir.