මා සොවෙනි, උන්මාදයෙනිඔබ මා'සල නැති විටආලය කියන්නේ එයටදැයිමම නොදනිමි

මගේ හිත පිරිනිවිල යනවකෙත්වතු, උයන් දකිද්දීහොඳයි නරකයි දෙයක් නෑඅවබෝධයයි වටින්නේ

කඳු ශිඛරයකිරාත්‍රිය

ගංගා ඉවුරුවලමුමුණන්නේය කහ පෑ කුසුම්අහසේ රෝස පැහැකතා කරනු ඇත ඔබට

දෙසැම්බරය අඳුරු 'මුත්ඔව්, නිල් පෑය අහස ඇස්ඉතිං දිය කඩිතිවලට තට්ටු කරන්නමල් පිපෙන තුරු බලන් ඉන්න

පාළුවෙන් ඉරි තැලී උන්මගේ හද වීණාවකැයි ඔබ කීවෙහියවාදනය කර සෙමින් හිතඋණුසුමෙහි නද රේඛා මැවුවෙහිය

පෙම්වතිය ඔබ මල් රැගෙනමා එනතුරු රැඳෙන්නඑහෙත් මම දොරක් නැති නිවෙස් හිමියෙක්මිකිසි විටෙක ඔබට තුළට එනු පිණිසඇරයුම් නොකරනඔබට පිට ව යන්නටබල නොකරන

ඔහුගේ උදෑසන සුබ පැතුමමඟ හැරුණු සාගරයඋණ්ඩයකින් රිදුම් ලදසතෙකු සේරළ නඟා දඟලයි

ආලයෙන් මම පිබිදී සිටිමිමලානික මලක් පුනරුදය ලබන්නා සේඑහෙත් එය මා පෙළයිවිහඟුන් කෙත් ඉහළ ඉගිල යයිමට අවැසියි ඔබ මුව සිඹිනවී කරලක් වන්න