Keşke birileri bana aşkın eziyet olmadığını söylemiş olsaydı. Çünkü ben aşkın seni ikiye bölecek, kalbini kıracak ve onu en kötü biçimde bırakacak bir şey olması gerektiğini düşünüyordum. Aşkın bombalardan, gözyaşlarından ve kandan oluştuğunu sanıyordum. Seni ağırlaştırması değil hafifletmesi gerektiğini bilmiyordum. Aşkı bir savaş sanıyordum. Onun... onun barış olması gerektiğini bilmiyordum.

Bir yolda kiminle ilerlemeyi seçersen seç, canın yanacak. Bu birini önemsemenin doğasında vardır. Kimi seversen sev, yolda kalbini kıracaklar.

İnsanı uyuşturucu bağımlılığı ve kalp kırıklılığı kadar bencilleştiren iki şey daha düşünemiyorum. Benim bencil bir kalbim vardı. Kendi acımdan başka kimseyi ya da hiçbir şeyi umursamıyordum. Kendi ihtiyacım. Kendi sızım. Kendi acımı biraz olsun azaltacağını bilsem, herkesi yaralayabilirim. O derece hastaydım.

Kesinlikle doğru adam olan yanlış adama aşık olmuştum. Ve tekrar tekrar durumu daha da kötü hale getiren, asla iyileştirmeyen kararlar vermiştim. Ve nihayet kendimi uçurumun kenarından itmiştim.

Kadınlar seni paramparça eder, biliyor musun? Herhalde herkes herkesi kırar ama kadınlar hep ayağa kalkar, hiç fark ettin mi? Kadınlar hep sağlam durur.

Aşk bağışlayıcılık, sabır, inanç ve ara sıra da mideye atılan yumruk. Yanlış insanı sevmek tam da bu yüzden tehlikeli. Bunu hak etmeyen birini sevmek. Senin inancını hak eden biriyle birlikte olmalı ve sen de bir başkasının güvenini hak etmelisin. Bu kutsaldır.