19 Quotes About Rilke

Afterward, Isabel drove me home and I shut myself in the study with Rilke, and I read and I wanted. And leaving you (there arent words to untangle it) Your life, fearful and immense and blossoming, So that, sometimes frustrated, and sometimes understanding Your life is sometimes a stone in you, and then, a starI was beginning to undertand poetry.

And leaving you (there aren't words to untangle it)Your life, fearful and immense and blossoming,so that, sometimes frustrated, and sometimes understanding,Your life is sometimes a stone in you, and then, a star.

Again and Again, however, we know the language of love, and the little churchyard with its lamenting names and the staggeringly secret abyss in which others find their end: again and again the two of us go out under the ancient trees, make our bed again and again between the flowers, face to face with the skies

Lauschende Wolke über dem Wald.Wie wir sie lieben lernten,seit wir wissen, wie wunderbaldsie als weckender Regen pralltan die träumenden Ernten.

Io sono come una bandiera, avvolta da remote distanze. Ho il presagio dei venti che si levano, e li devo vivere ad uno ad uno, mentre ancora le cose sottostanti sono immobili: si chiudono ancora dolcemente le porte, e nelle gole dei camini è quiete; e ancora non tremano i vetri, e la polvere è ancora greve.Io, intanto, io so già le tempeste e sono agitato come il mare.E mi dispiego e ricado in me e mi rovescio, e sono tutto solo nella grande bufera (R. M. Rilke).

Credo che Dio mi abbia dimenticato dentro qualche fessura del suo mondo.Egli è libero di dimenticarmi, e forse è quello che mi sta accadendo. (R. M. Rilke)

Ah, Malte, mi tako koračamo kroz život i čini mi se da smo svi rasejani i zabevljani i da ne obraćamo pažnju kako valja da koračamo. Kao da pada zvezda, a niko je ne vidi i niko nije ništa poželeo. Nemoj nikad zaboraviti da nešto poželiš, Malte. Želeti, od toga nikad ne treba dići ruke. Verujem da nema ispunjenja, ali ima želja koje dugo traju, celoga života, tako da se ispunjenje zacelo ne bi ni moglo dočekati.

Mora biti da je to bilo jedno od onih ranih jutara kakvih ima u julu, sa onim mladim, odmornim časovima u kojima se svuda dešava neka vesela nepromišljenost. Od miliona malih pokreta koji se ne mogu potisnuti sklapa se mozaik najubeđenijeg postojanja; stvari trepte jedna u drugu i van sebe u vazduh i njihova svežina čini senku jasnom i pretvara sunce u lagan, duhovni sjaj. Tada u bašti nema ničega što je glavno; sve je svuda, i čovek bi morao biti u svemu da ništa ne bi propustio.

Učim da gledam. Ne znam razloga tome, ali sve u mene ulazi dublje i ne zaustavlja se na onom mestu na kojem se inače uvek okončavalo. U mom biću postoji neka unutrašnjost o kojoj ništa nisam znao. Sve sad odlazi tamo. Ne znam šta se onde zbiva.