4 Quotes by Günhan Kuşkanat

Hiçbir yere açılmayan kapılardık biz, birbirimize kapandık, çoğalamadık azaldık hep...

Biz, göçememiş leylek artıkları, na şu baltalanmış ağaç kadar sessiz soğuttuk acımızı. Yaralarımız üzerimizde kurudu. İsyansız alışıverdik onlara da. Eski acılarımızın, pişmanlıklarımızın yaşadığı bu tanıdık sokaklarda, kendimize mahcup taşıdık yeni yaralarımızı, unutmak isteyip unutamadık.

İnsan kendini kolay tanımaz. Yanılır, zanneder, kendine kızar, kendine şaşırır, sonra becerebilirse kendini bile anlayamayacağını öğrenir, düşe kalka. Unutma, en son kendini affeder insan.

Oysa şimdi şiir gibi geliyor söylemek içimde bir kayığın hırpalandığını, azar azar su aldığını. Oysa düpedüz batıyorum delik delik oluyorum