10 Quotes by Jacek Dukaj

Wyobraź sobie […], że wisisz na sieci stalowych nici rozpiętej między tysiącami ludzi, twoją rodziną, znajomymi, sąsiadami, „towarzystwem” , a każda nić zakończona jest zadziorowym haczykiem, wkłutym w mięśnie, do kości… I teraz spróbuj poruszyć się wbrew ruchom cudzym, połamiesz sobie kręgosłup, teraz spróbuj powiedzieć coś wbrew cudzym gardłom i językom, wyrwiesz sobie swój język, teraz zaprzecz Wstydowi!

Stojąc między psem i bogiem, ku któremu człowiek obróci twarz?

Cała kultura opiera się na udawaniu. Że jesteśmy kulturalni.

…Są ponoć takie kategorje obłędu, urazy duszy, które zostawiają ludzi całkowicie oderwanymi od doświadczenia, odciętymi od wrażeń zmysłowych. Powiada się: żyją we własnym świecie. W klinice profesora Zylberga widziałam katatoników. Świat namacalny nie jest im do niczego potrzebny, wyobrażenie zwyciężyło. Pewnie w końcu okazało się  p r a w d z i w s z e.  Czy to miał pan na myśli? Jeśli zgubimy miarę prawdy — co decyduje? Cokolwiek.

- Nie nienawidzę ludzi- To szlachetniejsze niż nimi pogardzać. Konieczny jest rygor i strach, i hierarchia silnej władzy, porządek uległości, w którym nigdy nie nastąpi pomieszanie słabych z silnymi, panów z niewolnikami, miłości z posłuszeństwem. (rozmowa Hieronima Berbeleka z Maksymem Rogiem)

Ci, co upadli na dno, wiedzą, na czym stoją.

Po tym więc mierzymy i odróżniamy Państwo od Państwa: po minie człowieka na wejściu do urzędu, po zgięciu pleców i nachyleniu karku, po sile spojrzeń między petentem i biurokratą.

Nie można wziąć cziorta za druga i potem dziwić się, że dziatki ci znieprawił, żeńszczinę zbałamucił, kocięta dla czystej przyjemności zamęczył i w kaplicy nasrał.

— A pan, że tak prosto z lufy zapytam, jak politycznie stoisz? — A to ja prosto z lufy rzeknę, że politycznie to ja w kącie siedzę.