Kontrolsüzdüm. Kelimeleri telaffuz edişimden bile anlaşılıyordu kırgınlığım. Habersiz gidişine duyduğum dindirilemez öfke yeniden baş gösteriyordu. Hesap sormak için değil, beni öldürmesi için gelmiş gibiydim.

Biz erkekler, kalbimizi hızlandıran kadınların peşinden koşarız,ta ki kalp atışlarımızı durduracak olanla karşılaşanakadar. Sonrası yokuş aşağıdır, ne geri ne de ileri gidebiliriz.Sadece düşeriz.

İnsanın laneti her şeyi basitleştirmeye çalışmasıdır. İnsan her haliyle komplike bir yaratıktır derdin bana. Basit yaşamaya çalıştıkça acı çeker insan. Acıyı kabullenmedikçe küçülür, algılarının kendi üzerine basmasına izin verir.

Bazı hisler, sessiz çığlıklar atar ve sadece biz duyarız, çıktıkları yerde hissederiz ve orada kalmalarını dileriz. Çünkü biliriz, bizi ve sevdiğimiz her şeyi yok edecek kadar güçlüdürler ve artlarında dumanı tüten ateşleriyle, diğerleri için bizden kanlı canlı birer ibret bırakırlar geriye.

Beklemediğim bir anda yeniden bana sarıldı. Hiç ummadığımız insanların, hislerimize bir yenisini ekleyebilecek gücü başından beri içlerinde barındırdıklarını, belki de insan olmayı böylesine göz alıcı yapan şeyin bu olduğunu anladığım an’dı.

Bazı şeyleri aklımızın derinliklerine gömmek işimize yaramıyordu. Elma kurdu gibi, diğer tarafa her zaman bir yol buluyorlardı.

Ellerin neden ıslak?Yine yağmuru tutmaya mı çalıştın?Öldürmüşsün damlaları,fazla sıkma dedim sana.Pis! Pis!Dur! Nereye?İzin ver içeyim.

Kötü sonlar karşısında gözlerimizi kapamaya alışmıştık. Oysa şimdi perde de bizdik, izleyici de…

Üzüm üzüme baka baka kararır mı? Yoksa kendi gibi olan diğer üzümlere bakmak yerine tutup da kara üzüme bakan bir üzüm, zaten teorik olarak kara mıdır?