İnsan bazen dış dünyadan o kadar kopar ki adeta muhayyilenin içine düşer. Bazı durumlarda muhayyile bir kuyu gibi insanı süreki içine çeker, bir türlü dışarı çıkamazsınız. İçindeki imgelerin çoğu, kaygıları yansıtan resimler olunca, muhayyile endişe deposuna dönüşür. Geçmişte cereyan eden acı verici olayları kabullenmekte zorlanan insanlar da kolayca muhayyileye düşer ve olup biten şeyleri muhayyilelerinde tekrar tekrar yaşarlar.

Artık hayatın ne kadar kısa olduğunu, zamanın anbean tükendiğini hissediyordu. Sürekli nabzını sayan hastalık hastası bir insan gibi, zamanın nabzını tutuyordu. Zaman hastalığına tutulmuştu. İpe dizilmiş boncuklar misali birbirini izleyen günlerden oluşmuş bir hayatı vardı. Biraz zorlansa dağılıp gidecek bir hayat.

Unutmak istedikçe hatırladı, uzaklaşmak istedikçe daha çok yaklaştı.

Bir gemi düşün, bu gemide hepimiz birer yolcuyuz. Unutulmaması gereken şey, gemiyi idare eden bir sistemin olduğu. Gemi binlerce şey hesap edilerek yapılmış. Ya bir şey olursa diye valizini sıkı sıkı tutman, gemiye ve geminin sahibine güvenmediğin anlamını içerir. Ayrıca gemi batarsa, elinde tuttuğun valiz seni denizin dibine doğru çeker. İçimden bir ses sana hep şunu söylemek istiyor: valizi elinde öyle sımsıkı tutma, bu hiç akıllıca değil, üstelik çok da yorucu. Gemiye bırak artık valizi.

Proust der ki: Acılarımız düşüncelere dönüştüğünde iyileşmeye başlar. Ne güzel sözdür bu.

Hayat ileri doğru akar gider ama geriye bakarak anlaşılır.

Kader geldiğinde gören gözler görmez olur. Her şey olacağına varır bu hayatta. Ve bunu kimse durduramaz.

Ölüm, hem ayıran hem birleştirendi. Ayrılmak için ölmek gerekiyordu. Ama buluşmak için de ölmek gerekiyordu. Ölüm gibi ikili yapısı olan başka bir durum yoktu.

Güzel bir cümle şu "görüşmek üzere". Hem bir ayrılığı ima ediyor, hem de tekrar buluşma arzusunu. Ne tümüyle iyimser, ne tümüyle kötümser. İkisini de içinde barındıran bir ifade. Ölüm gibi.