Bütün hayatım İstanbul'un yakılıp, yıkılıp, tahrip edilip değiştirilmesinin hikayesidir. Bu, insanın kendi hatıralarının, kendi hatırladıklarının, bağlı olduğu sokakların, çevrelerin, neredeyse hafızasına, ezberine aldığı görüntülerin yok edilmesi hikâyesidir ve benim için çok dramlı, acılı ve ağır bir hikâyedir.

Pour elle, aimer, c'était prendre tous les risques et donner notre vie pour quelqu'un, oui, l'amour était une chose de cet ordre. Mais dans la vie, cela ne se produisait qu'une seule fois.

Tıpkı, daha oluşumunu tamamlamakta olan bir gezegenin yüzeyi gibi, üzeri beton, taş, kiremit, ahşap ve pleksiglas ve kubbeyle kaplı inişli çıkışlı şehir parçacıkları, sanki ağır ağır aralanacaklar ve karanlığın içinden esrarlı yeraltının alev rengi aydınlığı sızacaktı.

Evet, bütün dünya Türk’ün düşmanıdır, ama Türk’ün en büyük düşmanı Türk’ün kendisidir.

Hiç vazgeçme bozacı. Bu kuleler, betonlar arasında kim alır deme. Sen hep geç sokaklardan.”“Ben kıyamete kadar boza satacağım,” dedi Mevlut.

Şehre söylemek duvarlara yazmak istediği şey şimdi aklına gelmişti işte. Bu hem resmî, hem şahsi görüşüydi; hem kalbinin hem de dilinin niyetiydi. “Ben bu alemde en çok Rahiya’yı sevdim,” dedi Mevlut kendi kendine.

Masumiyet Müzesi, İstanbul'da öpüşecek bir yer bulamayan âşıklara sonsuza kadar açık kalacaktır.

The first thing I learned at school was that some people are idiots; the second thing I learned was that some are even worse.

To savour Istanbul's back streets, to appreciate the vines and trees that endow its ruins with accidental grace, you must, first and foremost, be a stranger to them.