Sevdiğin biri ölünce; içinde kırk mum birden yanarmış" diye söze başladı... Fısıldayarak devam etti: "Her geçen gün içindeki o kırk mumdan biri sönermiş... Kırkıncı güne gelindiğindeyse o son kalan mum hiç sönmez, sen ölene dek içinde hep yanarmış.

Zevkine varmayı öğrenmişsen eğer, bu hayatta seni, sen istemeden bulduğunu düşündüklerinin, yaşayacak olduğun güzelliklerin kefaretine dönüşmesi de an meselesidir...

Hayat kısa. Çok kısa... Halen yiyebiliyorsanız, anne reçeli yiyin.

İnsan, en sevdiklerinden birini bile toprak altına göndermişse; mezarlıklar, gözüne ev gibi görünür artık: Eskisi gibi tedirgin olmaz oralara giderken.

Babasını çok seven bir çocuk, babasının eve dönmesini, babası hayatta olmasa da hep bekler.

İnsan, babası hayattayken, sanki tüm babalar hayattaymış gibi bir yanılgıya; babası öldüğündeyse sanki sadece kendi babası ölmüş gibi bir küskünlüğe meyillidir.

Kalkıp bir kâğıda kocaman harflerle “erteleme” yazmalı çünkü hava her gün böyle güzel olmuyor.

Belki gerçekten de" kaldırım taşlarının altında kumsal var "dır.

Dünya yansa, çayını demleyip kenardan izleyecek Dostoyevski kıvamındayım.. Çünkü biliyorum ki bir sonraki kışa en uzak mesafe işte tam da burada, ilkbahar başlangıcında...