Ama sanat, hasta birinden elde edilen serum gibi, başkalarının deneyimlerini bedeninize zerk edebilir. Çernobil, tam Dostoyevski’lik bir konu. İnsanı maruz gösterme girişimi. Ya da belki, her şey son derece basittir: Dünyaya parmak uçlarında yaklaşıp tam eşikte durmak lazımdır, kimbilir?!Bu ilahi dünyayı hayretle seyredip… O şekilde sürdürmek lazımdır yaşamı…

Is there anything more frightening than people?

No one listened to us! No one listened to the scientists and the doctors. They pulled science and medicine into politics. Of course they did!

I remembered some lines from the papers: our nuclear stations are absolutely safe, we could build one on Red Square, they're safer than samovars. They're like stars and we'll "light" the whole earth with them.

At that time my notions of nuclear power were utterly idyllic. At school and at the university we'd been taught that this was a magical factory that made "energy out of nothing," where people in white robes sat and pushed buttons. Chernobyl blew up when we weren't prepared.

En önemli şey yaşam ve ölüm. Başka bir şey yok. Sakın bunu tartmaya çalışmayın…Anladım ki, sadece yaşadığınız anın anlamı var… Yaşadığımız anların…

We were told that we had to win. Against whom? The atom? Physics? The universe? Victory is not an event for us, but a process.

Chernobyl is like the war of all wars. There's nowhere to hide. Not underground, not underwater, not in the air.

Ve genel olarak anladım ki, hayattaki korkunç şeyler sessizce ve doğal bir şekilde gerçekleşiyor...