(...) en hun gedachten nemen nu de zachte en onbestemde kleuren van de schemering aan.

Zijn mooie, matte ogen, van een donkere en onbestemde kleur, leken op viooltjes die de last van de dikke tranen van het onweer nog dragen (...)

(...), waar de weelde zich met welbehagen in het ordelijke spiegelt (...)

Ten slotte, in de namiddag, onder een bekoorlijke herfstlucht, zo'n lucht waaruit verlangens en herinneringen in grote getale neerdalen, ging ze ergens achteraf in een tuin zitten, om, ver van de menigte, naar een van die concerten te luisteren waar de muzikanten van de regimenten de Parijse bevolking op trakteren.

(...), al die bewogen en gesloten zielen in wie de laatste zuchten van een onweer nog rommelen, en die ver terugwijken voor de brutale blik van de mensen die plezier maken en niets te doen hebben.

Menigte, eenzaamheid: termen die voor de actieve en vruchtbare dichter gelijk en verwisselbaar zijn.

Eindelijk! De tirannie van het menselijk gelaat is verdwenen en ik zal alleen nog maar door mijzelf lijden.

Het weidse park bezwijmt onder het brandend oog van de zon, net als de jeugd onder de heerschappij van de Liefde.

Oh! Moeten wij eeuwig lijden of altijd vluchten voor wat mooi is?

On evil's cushion poised, His Majesty,Satan Thrice-Great, lulls our charmed soul, untilHe turns to vapor what was once our will:Rich ore, transmuted by his alchemy.