İçi ne kadar doldurulursa doldurulsun, yine de hafiftir hayat. Çünkü altı deliktir. Delikse ölümdür! Bütün kazançlar bu delikten kayıp gider.

Hayat, çirkin bir sonu olan güzel bir yoldur!

Edebiyat, hayattan ve insandan söz etmek demektir. Daha doğrusu, hayat edinirken yazgısını değiştirmeye çalışan insandan...(s.37)

Bazen hayatta bazı anlar gelir: İleri doğru gidersin ve kaybedersin; geriye doğru gidersin ve kazanırsın!

Basit bir hayat yaşa; dünyanın en güzel hazinelerine sahip olacaksın!

Eğer hayatın dehşetlerini ve trajedilerini bilmiyorsan, hiçbir şey bilmediğinden emin olabilirsin!

Artık hayatın ne kadar kısa olduğunu, zamanın anbean tükendiğini hissediyordu. Sürekli nabzını sayan hastalık hastası bir insan gibi, zamanın nabzını tutuyordu. Zaman hastalığına tutulmuştu. İpe dizilmiş boncuklar misali birbirini izleyen günlerden oluşmuş bir hayatı vardı. Biraz zorlansa dağılıp gidecek bir hayat.

İnsan bazen dış dünyadan o kadar kopar ki adeta muhayyilenin içine düşer. Bazı durumlarda muhayyile bir kuyu gibi insanı süreki içine çeker, bir türlü dışarı çıkamazsınız. İçindeki imgelerin çoğu, kaygıları yansıtan resimler olunca, muhayyile endişe deposuna dönüşür. Geçmişte cereyan eden acı verici olayları kabullenmekte zorlanan insanlar da kolayca muhayyileye düşer ve olup biten şeyleri muhayyilelerinde tekrar tekrar yaşarlar.

Yalan, hayatı katlanılır kılandır.

Anlıyorsun! Anlıyorsun ya, seni bu yiyecek! Anlamasaydın mutlu olurdun!