Teraźniejsza myśl francuska o śmierci jest dla mnie wyjątkowo sztuczna, jak z resztą wszystkie inne mementa mori. Stanowią one jeden przykład więcej, jak dalece myśli nasze są nam obce. To wałkowanie śmierci wykazuje jedynie, że nie jesteśmy w stanie jej zasymilować; albowiem ona - gdybyśmy naprawdę wyczuli jej obecność - musiałaby odebrać nam sen i apetyt; ale nie przeszkadza nam nawet w chodzeniu do kina.

Śmierć często przychodzi szybko, ludzie nie powinni czekać do ostatniej chwili, żeby poznać Boga. Może im nie starczyć czasu.

Miłość, seks, śmierć i przemoc zawsze będą ważne. Śmierć jest nieuchronna. Śmierć nigdy nie pojawi się w nowej wersji.

Wbrew plotkom, Śmierć nie jest okrutny; jest po prostu perfekcyjny, straszliwie perfekcyjny w swej pracy.

- Najbliżsi zmarli nigdy nas nie opuszczają - powiedziała Sorqan Sira - Nawiedzają nas, dopóki im na to pozwalamy.

Martwe dzieci stawia się na piedestale, a te chore psychicznie zamiata pod dywan

Nadzieja zabija dużo wcześniej. Zanim zdążysz naprawdę umrzeć.

Nie pamięta się dni, pamięta się chwile.

Czekając zabiłem 4 muchy. Cholera, śmierć czai się wszędzie.

Przed chwilą złożono mi życzenia szczęśliwego Nowego Roku w lokalnej telewizji, zrobił to jakiś zidiociały prezenter. Nie lubię, jak mi obcy składa życzenia. Skąd ten kretyn może wiedzieć, do kogo się zwraca? A może mówi do faceta, który właśnie zakneblował i powiesił za nogi pod sufitem swoją pięcioletnią córeczkę, a teraz kroi ją w kawałki? Wszystkiego najlepszego.